من چند دونه نان خریدم و خواستم سوار خودروم شوم که ایشان(خانم مسن) گفت: من هم تا سر میلان می روم پسرم خدا خیرت دهد منم تا آنجا ببر. گفتم بفرمائید مادر. ایشان سوار شد. از ایشان سؤال کردم مادرم این همه نان را برای چی می خواهی. سفره دل این درد کشیده باز شد و گفت: چندین سال است تنهام، نه کسب و کاری دارم و نه توان کار، بچه ها هم همه دنبال زندگی خودشان هستند. شوهری هم ندارم چون سالها پیش از من جدا شده است. این نانها را می برم خشک می کنم و با کمکی که از دیگران بهم می شه روزی یک پاکت شیر می گیرم و نانها را در آن خیس کرده و استفاده می کنم.

گفتم مگر بچه ها کمکت نمی کنند یا مگر تحت پوشش سازمانهای خیریه از جمله کمیته امداد حضرت امام(ره) نیستی. اشک در چشمانش حلقه زد و بغض گلویش را گرفت و دیگر چیزی نگفت!

از این، واقعیتهای تلخ و نکبت بار  زیاد مشاهده می شود که دل هر بیدار دلی را به درد می آورد. واقعیتهای  چرکین که هیچ گاه از خاطره ها پاک نمی شود.

من پس از بازنشستگی گاهی با ماشین مسافرکشی می کنم  و روزانه چندین زن و مرد و حتی کودک را گرفتار این بلای نکبت بار می بینم.

بلا و گرفتاری بنام فقر، تهی دستی و . . . که در همه موارد علت اصلی بیکاری و تورم است که توان نفس کشیدن را از همه گرفته است.

بیکاری و تورم که اخیراً بیداد کرده و فقرا را فقیر تر و ثروتمندان را ثروتمندتر کرده است. متاسفانه قیمت ها هم هیچ ثباتی ندارد و هر روز باعث افزایش نرخ تورم می شود و ما باور نمی کنیم کسی هست که تمام روزش فقط با یک نان سپری می شود.

جوابگوی این مظلومین چه کسی است. کسانی که دستشان به دهانشان می رسد زیر فشار گرانی کمر خم کرده اند چه برسد به این بینوایان.

کارگری که کمتر از 10 هزار تومان مزد دریافت  می کند، آنهم آیا یک روز برایش کار باشد یا نه و از طرفی با چندین عائله چکار باید بکند.

آیا باید بنشینیم و  شاهد اتفاقات ناگوارتری باشیم؟

مسئولین عزیز و خدمتگذار بدانند غول گرانی کمر همه را شکسته است.

هرکسی به تناسب سفره ای که دارد نگران وضعیت معیشتی خود هست. گرانی و تورم و از همه مهمتر بیکاری توان فکر کردن را از افراد گرفته است.

با وضعیت وخیم گرانی ها، کارگرانی که توان کار را دارند بعضاً نان شب ندارند چه رسد به فقرا  که حتی در آمدشان در روز به 500 تومان هم نمی رسد.