در آستانه فرارسیدن نوروز و سال نو خورشیدی هستیم، در آستانه بهاری زیبا، یعنی جلوی زیبای خداوندی که با پشت سر نهادن زمستان، اشک شوق و طراوت از کوهساران و چشمه ساران جاری و به سوی فصل شکفتن و روییدن سرازیر است.

بهاری که آغاز زندگی دوباره برای همه موجودات است و فصل شادابی، روییدن و شکفتن و به جنبش درآمدن است.  

بهاری که با منظره های رنگارنگ طبیعتش، رقص پروانه ها، صدای شرشر آب، بوی خوش چمنزاران، چهچه ی بلبلان و قناری ها و ... امید زندگی را در همه موجودات زنده کرده و  روزهای خوش برای همگان خوش است. خوشی که با جوشش و حرکت طبیعت همراه است و بهتر زندگی کردن و تازه زیستن را به مخلوقات خداوند نشان می دهد.

آری بهار زیبا خود اولین است که لباس نو بر تن می کند تا در تمام سال خرسند باشد و از اندوه و غم بدور.

اما عزیزان آیا این خرسندی برای همگان یکسان است؟

چند سالی است که خشکسالی است، گیاهان، درختان با اندک مایه ی زمستانی به امیدی حیات نو سر از خاک بر می دارند، با دلی شاد از حیاتی نو شکوفه می دهند اما هنوز چند صباحی از بهار با آن لطافتش نگذشته که زمین گیر می شوند. این مثل، مثل آدمیان نیز هست که با پوشیدن لباس نو در آیـین های مخصوص از جمله نوروزی، که رسمی همگانی است با تحول برای زندگی دوباره آماده می شوند.

تحولی که به اسم نوروز جوش و خروشی در دلها  ایجاد می کند و برای رسیدن به این جشن و آیین همگان را به خود مشغول می کند. مثلا همین تهیه لباس، برای سال نو، فقیر و غنی نمی شناسد و همه را به خود مشغـول می دارد، اما هنوز بعضا طعم شیرینی این ایام را نچشیده که به فکر لقمه نانی برای خود و وابستگان خود می شوند. چه بسا فقیران و محتاجانی هستند که در ایام شادی و حیات نو با شکمی گرسنه روز و شب خود را به پایان می رسانند و ما سرمست در شادی و سرور خود از پیرامون خود بی خبر و در باتلاق مادیت بیشتر فرو می رویم.

 در آیین جشن و سرور بزرگان بر این تاکید داشتند که دل دیگران را شاد کنند. گرسنه را سیر کنند و برهنه ای را بپوشانند و شادی خود را با آنها تقسیم کنند. اما اکنون خیلی از ما فقط شادی را برای خودمان می خواهیم وحتی از شکم گرسنه برادرمان غافلیم و اصلاً حیات دیگران برایمان اهمیت ندارد.   

آری در نوروزی که دشت ها، جنگلها، کوهها و . . . پر از گل سرخ می شود و چون سبدی از گل سرخ باعث مسرت و شادی هر بیننده ای می شود، متاسفانه برای خیلی از بندگان خوب خدا در آنها شادی و مسرتی وجود ندارد.

خیلی هامان در ایام نوروزی به شستشوی فرش های خانه و زدودن گرد و غبار به پیشواز ایام جشن و سرور و حیات نو می رویم اما خیلی ها سایه بانی ندارند که ساعتی در آن استراحت کنند. اصلا بهتر است بگویم فرشی و زیر اندازی ندارند که روی آن بنشینند! آیا ما که خود را مسلمان می نامیم به این افراد هم گاهی فکر کرده ایم؟

در همین جا یه موضوع جالب اشاره کنم که یکی از دوستان تعریف می کرد. موضوع مربوطه به این آخرین چهارشنبه سال که خیلی هامون خود را سرگرم آیین چهارشنبه سوری می کنیم. ایشان خطابش به یکی از آشنایانش بود و می گفت: آشنایی داریم که از وضعیت مالی خوبی برخورداره . بهم گفته فلانی برای این جشن بیش از دویست هزار تومان[حقوق یکماه یک کارگر زحمت کش] مواد محترقه و حتی منفجره تهیه کردم تا خوب شادی کنیم. می گفت جالب توجه اینکه این آدم بارها که با هم بودیم اگر یک مستحقی بهش رجوع می کرد یک پنجاه تومانی هم بعنوان  قرض الحسنه به او نمی داد.

به راستی ما کجای این دنیا ایستاده ایم. چگونه می توانیم خود را انسان بدانیم در حالی که خیلی گرسنه اند و از درد گرسنگی شب خواب در چشمانشان راه ندارد ولی هیچ توجهی به آنها نکنیم.

یا همین کار پسندیده ی جشن نیکوکاری که هر ساله تو کشورمان مورد اجراست. خیلی ها در  حالی که شاید نزدیک یک میلیون تومان خرید کفش و لباسشون شده اما بی تفاوت از کنار ایستگاهها و پایگاههای این جشن انسانی رد می شوند و کمترین توجهی هم نمی کنند چه برسه به اینکه فکر کنند بی لباسی شاید در شب عید وجود داشته باشد.

عزیزان نوروز بشارتی است برای رسیدن به یگانگی و تحول در نگرش ها و آغازی است برای پیوستن به فضایل و نیکی ها و دوری از رذایل.

نوروز حول حالنا الی احسن الحال است و و تحول در بینش ها برای رسیدن به فطرت پاک انسانی ‏. ‏

در این قصه باید بهوش باشیم که فصل ها می آیند و می روند اما این عمر ماست که قابل بازگشت نمی باشد. بیاییم از این تجدید حیات طبیعت درس بگیریم و در آغاز سال نو غبار تکبر و خوی حیوانی را  از خود دور کنیم و با تقسیم شادی خود با دیگران بخصوص خویشان و بستگان شادی ابدی برای خود فراهم نمائیم. کمتر از طبیعت نباشیم و دگرگون شویم.

به حقیقت خلیفه خدا در زمین باشیم و همانطور که خداوند بندگانش را فراموش نمی کند، ضعفا و فقرا را فراموش نکنیم.

عزیزان عید نوروز در فرهنگ ما ایرانیان به معنای "عود" و بازگشت بود و در فرهنگ اسلامی، نیز به معنای بازگشت به معبودیت که آنهم یعنی انسان به سول خالق خود بازگردد و به پاداش الهی دست یابد و این عید اوست.

مگر در روایات بزرگان دین نشنیده ایم که شادی بندگان خدا شادی خود خداوند است، پس بیاییم همانطور که به نظافت و پاگیزگی مادی اهمیت می دهیم به نظافت معنوی خود  نیز بپردازیم و خود را با عطر و بوی معنوی معطر و به دیدار همنوعان خود برویم. زیرا عید نوروز به فرموده مقام معظم رهبری چیزی جز خوبی نیست و وسیله ای برای شاد کردن دل خود و دیگران است.

اینجانب در ایام تحول و شکفتن از خداوند منان برای همه همنوعان بخصوص دوستان عزیز ایامی شاد و خرمی به همراه عزت و بزرگی خواهانم.

هر روزتان نوروز، نوروزتان پیروز

یاحق