بچه های باخرز
مژده به گرفتاران و حاجتمندان، نیمه ماه رمضان است، نیمه ماه ضیافت الله و میلاد کریم اهل البیت، کریم کریمان، امام حسن مجتبی(ع). تولد بخشنده ای شریف که مدال کرامت بر سینه دارد و آمده است تا ببخشد. گل ارادت به پایش بریزیم که حجت و محبوب خداست، سبط پیامبر و پور علی و نور چشم فاطمه‌ی زهراست. او امام حسن مجتبی(ع) است و هیچ سائلی را ناامید نخواهد کرد. میلادش بر همه رهروان راهش تبریک و تهنیت باد
در فصل خدا او اولین پسری است که خداوند متعال به علی(ع) و فاطمه(س) عنایت کرده و موجب شادی پیامبر(ص) شده است. او آنقدر عزیز است که نبی خدا(ص) بلافاصله پس از ولادتش او را گرفت و در گوش اذان و اقامه گفت. سپس برای او گوسفندی قربانی کرد، سرش را تراشید و هم وزن موی سرش نقره به مستمندان داد که از آن هنگام آیین عقیقه و صدقه دادن سنت شد.
پیامبر(ص) نام او را از سوی خداوند"حسن" نام نهاد، نامی که در جاهلیت سابقه نداشت. کنیه او را ابومحمد نهاد و در موردش فرمود: خداوندا! من او را دوست دارم تو نیز دوستش بدار.
او دومین اختر آسمان امامت و ولایت است که با القابی چون سبط، سید، زکی، مجتبی خوانده می شود.
امام حسن مجتبی (ع) از هر جهت حسن بود.
در ارتباط با خدا عابدترین، زاهد ترین و برترین مردم زمان خویش،
در جود و بخشش، بخشنده ترین، بطوری که در طول عمر دو بار تمام اموال و دارایی خود و سه بار نیمی را در راه خدا بخشید.
او تواضع از پدر و پدر بزرگ خود به ارث برده و همانند آنان با مستمندان بر سر یک سفره می نشست
آری مولود خجسته رمضان در ماه خدا، تنهاترین فرزند آسمانی است که خُلق نیکوی سرمدی دارد و رسول رحمت با نشاندنش بر شانه های خویش، بر او مباهات می کند.
از باخرزی های مقیم مشهد هستم، با عنایت به اینکه باخرز یکی از شهرستانهای استان خراسان رضوی است و از جهتی جهت یادآوری و آشنایی هموطنان عزیز با مردمان خوب و مهمان نواز خطه باخرز (که بحق صمیمت و یک رنگی در وجودشان موج می زنه) تصمیم گرفتم، با ایجاد این وبلاگ ارتباطی با هموطنان گرامی داشته باشم.
